LÖSEV gençleri yürüyüşün akabinde sabah saatlerinde bölgedeki konteyner kentleri ziyaret ederek depremzede çocuklarla bir ortaya geldi, oyuncak ikram etti. Çocukların yüzünü güldüren gençler, moral ve motivasyon sağlamak hedefiyle çeşitli etkinlikler de düzenledi. LÖSEV’in güzelleşmiş gençleri, hastalık sürecinde aldıkları takviyesi artık diğerlerine ulaştırarak topluma katkı sağlamaya devam ediyor. Depremzede ailelerin yanında olduklarını vurgulayan gençler, dayanışmanın ve umudun ehemmiyetine de dikkat çekti.
LÖSEV Gençlerinden Hatay’daki Asbest Tehlikesi Hakkında Açıklama: “Kanser Olmak İstemiyoruz”
Kanserin tedavi edilebilen bir hastalık olmasının haricinde önlenebilen bir hastalık olduğunun vurgusunu yapmak isteyen lösemi ve kanser hikayesi yenen gençlerin iştirak sağladığı aktivist çalışmada asbest meselesinin oluşturacağı risklere dikkat çekildi. Tedavi sürecini geride bırakan gençler: “Biz kanser olmuyoruz, biz kanser ediliyoruz, gerekli tedbirler alınmadığı sürece tüm Hatay halkı da asbest sorunu yüzünden kanser olma riskiyle karşı karşıya. Bu yığınlarda molozları görüyor olabilirsiniz fakat biz kanser olacak kardeşlerimizi görüyoruz. Asbestten kanser olmak istemiyoruz, kanserden ölmek istemiyoruz” diyerek yetkililer tarafından göz arkası edilen risklere dikkat çekti.
Depreme Hatay’da Yakalanan Lösemi Savaşçısı Buse: “ Benim İçin Endişelenen Birileri Olduğunu Bilmek Bile İçimde Bir Umut Işığı Yaktı”
Depreme Memleketi Hatay’da yakalanan 20 yaşındaki lösemi çabacısı Buse Parıltı Kaba yaşadıklarını şöyle lisana getirdi: “Selçuk Üniversitesi Toplumsal Hizmet 2. sınıf öğrencisiyim. Memleketim Hatay, Dörtyol. 6 Şubat 2023’te, o kara gecede, ailemle birlikte Kahramanmaraş merkezli sarsıntıya konutumuzda yakalandık. O an, duvarlar üzerimize yıkılacakmış üzere hissettik. Fakat çok şükür, ben ve ailem sağ salim dışarı çıkmayı başardık. O an herkes üzere biz de ne yapacağımızı bilemedik. Şebeke olmadığı için telefonlar çalışmıyordu. Boş bir alana sığınıp aracımıza geçtik, ne yapacağımızı bilmeden bekliyorduk. Derken, telefonum çaldı… LÖSEV arıyordu. Çabucak açtım, “Buse, neredesin? Yeterli misin?” dedi LÖSEV’den Toplumsal Hizmet Uzmanı abla. Yalnızca bu sorular bile içimi o denli ısıttı ki… En güç anımızda bile bizi unutmamışlardı. “Evet abla, yeterliyim. Ailem de uygun, çok şükür bir şeyimiz yok.” dedim. Beni merak eden, benim için endişelenen birileri olduğunu bilmek bile içimde bir umut ışığı yaktı. Depremin akabinde geçen günlerde LÖSEV tekrar yanımızdaydı. Yalnızca bir sefer değil, tekraren aradılar. “Bir muhtaçlığın var mı? Durumunuz nasıl? Sana nasıl dayanak olabiliriz?” diye sordular. 2016’da lösemi teşhisi aldığım günden beri LÖSEV daima yanımdaydı lakin o gün anladım ki, LÖSEV yalnızca bir vakıf değil, kocaman bir aile. Bugün, zelzelenin ikinci yılında, LÖSEV Gençlik Kolları olarak Antakya’da bir ortaya geldik. Birlikte acılarımızı, umutlarımızı ve güzelleşen yaralarımızı paylaştık. O gün yaşadığımız dehşetin yerini bugün dayanışma aldı. İyi ki varsın LÖSEV, yeterli ki bu büyük ailenin bir parçasıyım.”
Kaynak: (BYZHA) Beyaz Haber Ajansı